Based on the Poem “Asai Mugam” written by Tamil poet
Subramania Bharati
Based on the Tamil version of Poem ‘Aasai Mugam’
Oh no, I don’t remember anymore,
the dearest face, once so precious to me.
Where has it gone, my heart so heavy,
I search and search, but it’s no longer there.
My eyes grow dim, time passes,
memories fade, the pain persists.
My heart aches, it hurts so much,
how can I live without seeing you?
My heart hasn’t forgotten the love,
but my memory has unfortunately faded.
I need your closeness, your tenderness,
but all that is lost, forever and ever.
If I can no longer see your face,
why do I still need my eyes?
I don’t even have a picture anymore,
what’s the use of living on?
I search for comfort, but find none,
only darkness surrounds me alone.
Tell me, my dearest friend,
who should I complain to?
My heart is broken, tears flowing,
my soul screams, but no one hears me.
I miss you, my dearest face,
without you, everything is just a sad sacrifice.
ஆசை முகம் மறந்து போச்சே
Ācai mukam maṟantu pōccē
ஆசை முகமறந்து போச்சே-இதை
ஆரிடம் சொல்வேனடி தோழி?
நேச மறக்கவில்லை நெஞ்சம்-எனில்
நினைவு முகமறக்க லாமோ?
கண்ணில் தெரியுதொரு தோற்றம்-அதில்
கண்ண னழகுமுழு தில்லை;
நண்ணு முகவடிவு காணில்-அந்த
நல்ல மலர்ச்சிரிப்பைக் காணோம்
ஓய்வு மொழிதலுமில்லாமல்-அவன்
உறவை நினைத்திருக்கும் உள்ளம்
வாயு முரைப்பதுண்டு கண்டாய்-அந்த
மாயன் புகழினையெய் போதும்.
கண்ணன் புரிந்துவிட்ட பாவம்-உயிர்க்
கண்ண னுருமறக்க லாச்சு;
பெண்க ளினத்திலிது போல-ஒரு
பேதையை முன்புகண்ட துண்டோ?
தேனை மறந்திருக்கும் வண்டும்-ஒளிச்
சிறப்பை மறந்துவிட்ட பூவும்
வானை மறந்திருக்கும் பயிரும்-இந்த
வைய முழுதுமில்லை தோழி!
கண்ணன் முகமறந்து போனால்-இந்தக்
கண்க ளிருந்துபய னுண்டோ?
வண்ணப் படமுமில்லை கண்டாய்-இனி
வாழும் வழியென்னடி தோழி?
Basierend auf dem tamilischen Gedicht ‘Aasai Mugam’
des großen Dichters Mahakavi Subramania Bharathi (11.12.1882 – 11.09.1921)
Oh nein, ich erinnere mich nicht mehr,
an das liebste Gesicht, das einst mir war so teuer.
Wo ist es hin, mein Herz so schwer,
ich suche und suche, doch es ist nicht mehr.
Meine Augen trüben sich, die Zeit vergeht,
die Erinnerung schwindet, das Leid besteht.
Mein Herz schmerzt, es tut so weh,
wie soll ich leben, ohne dich zu sehen?
Mein Herz hat die Liebe nicht vergessen,
doch meine Erinnerung ist leider verblasst.
Ich brauche deine Nähe, deine Zärtlichkeit,
doch all das ist verloren, für immer und ewig.
Wenn ich das Gesicht nicht mehr sehen kann,
warum brauche ich noch meine Augen?
Auch ein Bildnis habe ich nicht mehr,
was hat es für einen Nutzen, wenn ich weiterhin lebe?
Ich suche Trost, doch finde keinen,
nur die Dunkelheit umgibt mich allein.
Erzähle mir, meine liebste Freundin,
bei wem soll ich mich beschweren?
Mein Herz ist gebrochen, die Tränen fließen,
meine Seele schreit, doch niemand hört mich.
Ich vermisse dich, mein liebstes Gesicht,
ohne dich ist alles nur ein trauriger Verzicht.
